[vc_row][vc_column][vc_column_text]
Od 21 maja 2015 r. obowiązuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który rozpoznał pytanie prawne Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie dotyczące braku ograniczenia czasowego co do stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa.
Trybunał Konstytucyjny orzekł w sprawie zgodności art. 156 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – Kodeks postępowania administracyjnego w zakresie, w jakim z uwagi na znaczny upływ czasu od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji na podstawie, której strona nabyła prawo lub ekspektatywę prawa, nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia jej nieważności z przyczyny określonej w art. 156 § 1 pkt 2 kpa, z art. 2 konstytucji oraz art. 1 Protokołu Nr 1 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.
W ocenie sądu pytającego art. 156 § 2 k.p.a. nie wyłącza możliwości stwierdzenia nieważności z uwagi na znaczny upływ czasu od doręczenia lub ogłoszenia decyzji administracyjnej, jeżeli została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa. Przepis ten wyłącza jednak możliwość stwierdzenia nieważności decyzji po upływie 10 lat od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia, jeżeli jest dotknięta jedną z wad powodujących nieważność, wymienionych w art. 156 § 1 pkt 1, 3, 4 i 7 k.p.a.
Sąd pytający zakwestionował sens poszukiwania sprawiedliwości po kilkudziesięciu latach, skoro przez cały ten okres określony podmiot korzystał z aktu administracyjnego jako jego adresat i było to przez organy administracyjne tolerowane i akceptowane. Sąd zwrócił ponadto uwagę, że w prawie administracyjnym stabilizacja stanów faktycznych, po upływie określonego czasu, leży bezwzględnie w interesie porządku publicznego.
W ocenie sądu, kwestionowany przepis w zakresie, w jakim nie przewiduje wyłączenia możliwości wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji przyznającej określone prawa lub ich ekspektatywy, nawet po bardzo znacznym upływie czasu, budzi wątpliwości co do zgodności z wyrażonymi w art. 2 konstytucji zasadami: zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa oraz bezpieczeństwa prawnego.
Według sądu pytającego, kwestionowana regulacja narusza także art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji, zgodnie z którym skarżący mają uzasadnione prawo oczekiwać efektywnego korzystania z nieruchomości stanowiącej własność ich spadkodawcy.
Trybunał Konstytucyjny podzielił wątpliwości sądu pytającego. Stwierdził, że działanie organów państwa na podstawie prawa nie oznacza bezwzględnego obowiązku eliminowania z obrotu wadliwej decyzji administracyjnej, na podstawie której strona nabyła prawo lub jego ekspektatywę, a ponadto nastąpił znaczny upływ czasu od jej wydania. Ograniczenie zasady praworządności uzasadnia potrzeba stabilizacji stanów społeczno-gospodarczych ukształtowanych mocą wadliwego aktu administracyjnego oraz zasada zaufania obywatela do państwa.
Trybunał orzekł, że art. 156 § 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego w zakresie, w jakim nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od wydania decyzji nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy, jest niezgodny z art. 2 konstytucji.
TK postanowił ponadto umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.
Zgodnie z art. 156 § 2 kodeksu postępowania administracyjnego, nie stwierdza się nieważności decyzji z przyczyn wymienionych w art. 156 § 1 pkt 1, 3, 4 i 7 ww. ustawy, jeżeli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło dziesięć lat, a także gdy decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne.
Wynikające z art. 156 § 2 k.p.a. ograniczenie czasowe możliwości stwierdzenia nieważności nie obejmuje – przewidzianej w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. – decyzji, która została wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Sąd pytający miał wątpliwość, czy regulacja, która dopuszcza stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej, bez względu na to, jaki okres upłynął od jej doręczenia lub ogłoszenia, jest zgodna z zasadą pewności prawa oraz zasadą zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. W opinii sądu, brak wyłączenia dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji po znacznym upływie czasu – w rozpoznawanej sprawie po ponad sześćdziesięciu latach – może destabilizować porządek prawny, w szczególności w sytuacji, w której wadliwy akt administracyjny przyznał stronie określone prawa, względnie maksymalnie ukształtowaną ekspektatywę prawa, z których strona nadal korzysta albo zamierza skorzystać.
Trybunał rozważył, w jakim zakresie ustawodawca dysponuje swobodą w określaniu relacji między – przewidzianą w art. 7 konstytucji – zasadą praworządności (zasadą legalizmu), z której wynika potrzeba eliminacji z obrotu wadliwych decyzji administracyjnych, a – wynikającymi z art. 2 ustawy zasadniczej – zasadą pewności prawa i zasadą zaufania (lojalności państwa), z którymi powiązana jest reguła trwałości decyzji administracyjnej.
TK podkreślił, że dopuszczalne są wyjątki zarówno od zasady praworządności, jak i zasady pewności prawa i zaufania. Na gruncie zasady praworządności trzeba przy tym rozróżnić nakaz działania organów administracji publicznej na podstawie i w granicach prawa, od którego nie ma wyjątków, a tym samym zasada ta nie doznaje ograniczeń, oraz nakaz eliminowania z obrotu aktów administracyjnych wydanych z naruszeniem zasady praworządności, który może podlegać ograniczeniom, w tym z uwagi na zasadę zaufania obywatela do państwa i zasadę pewności prawa. Zasada praworządności jest zasadą instrumentalną względem zasady pewności prawa i zaufania obywatela do państwa, w tym sensie, że działanie na podstawie i w granicach prawa jest warunkiem koniecznym realizacji zasad pewności i zaufania.
Trybunał uznał, że ustawodawca, określając przesłanki stwierdzania nieważności decyzji oraz zakres ich zastosowania, powinien brać pod uwagę wszystkie ww. zasady mieszczące się w klauzuli państwa prawnego (art. 2 konstytucji). Przesłanek tych nie można oceniać wyłącznie z punktu widzenia tego aspektu zasady praworządności, który uzasadnia rozwiązania prawne zmierzające do eliminacji z obrotu wadliwych decyzji administracyjnych. Zasada praworządności nie uzasadnia rozwiązania prawnego umożliwiającego stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej, gdy decyzja ta korzystała przez kilkadziesiąt lat z domniemania zgodności z prawem, wywołuje skutki polegające na nabyciu prawa lub ukształtowaniu ekspektatywy nabycia praw przez jej adresatów, a dodatkowo przesłanka stwierdzenia nieważności decyzji ma charakter niedookreślony i jej wykładnia ukształtowała się w orzecznictwie na długo po wydaniu decyzji. W sytuacji, w której występuje nagromadzenie powyższych okoliczności, zasada praworządności nie służyłaby realizacji zasady pewności prawa. Stwierdzenie nieważności decyzji może powodować zmianę ukształtowanej od kilkudziesięciu lat sytuacji prawnej adresatów decyzji, a to nie służyłoby realizacji zasady zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa oraz zasady pewności prawa, wynikających z art. 2 konstytucji.
Podstawa prawna:
WYROK TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO z dnia 12 maja 2015 r. sygn. akt P 46/13 (Dz. U. Nr 98/2015, poz. 702).
USTAWA z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 39/2013, poz. 267, z późn. zm.).
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]